Armand Arossa

Armand Arossa

~ lat 19 | 20 października ~

~ Historia ~

Armand urodził się do życia na morzu, jako bękart sławnego Kapitana Arossy, który pozwolił mu przejąć nazwisko. Jego matka była kurwą w jednym ze wschodnich miast. Przez wiele lat żył na statku pomagając tam, gdzie był potrzebny. Jak każdy młodociany majtek przydzielano mu trudne i niechciane przez nikogo zadania.

Flota jego ojca była najmowana do wielu dużych bitew morskich, przez wielu bogatych jarlów i królów, którym floty brakowało. Kiedy Armand miał piętnaste urodziny, przydzielono mu pod dowództwo jeden statek na dzień przed planowaną, niewielką bitwą w pewnej zatoce. Celu ani powodu walki Armandowi nie podano, jego jedynym zadaniem miało być strzelanie do każdego wrogiego okrętu w zatoce.

Walka była prosta. Armaty wroga nawet nie drasnęły okrętów żadnego z Arossów, kilka innych było niegroźnie trafionych. Walka wydawała się wygrana.

Wtedy do zatoki wpłynęli piraci. Na niebie pojawiły się sterowce spod czarnej bandery. Rozpoczęła się prawdziwa walka. Piraci zdawali się być zaskoczeniem tylko dla floty Arossy.

- Kapitanie! - krzyknął ktoś do młodzieńca - Piraci!
- Kto!? - zdziwił się Armand, podbiegając do przeciwległej burty. - Kurwa... - zaklął.
Czarni wpłynęli do zatoki niedostrzeżeni. Armand i jego ojciec zajęli się otaczaniem wrogiej floty, więc stali teraz na linii ognia tej dopiero przybyłej. Chłopak spojrzał w stronę, gdzie ostatnio widział okręt ojca. Najwyraźniej obydwoje dostrzegli niechcianych gości w tym samym czasie. Kapitan Arossa nie zdążył jeszcze wydać konkretnych rozkazów, kiedy w ich kierunku wypluto dziesiątki żelaznych kul. Pociski przechodziły przez obydwa okręty jak przez masło. Niedługo potem do walki włączyła się reszta floty Arossy, ale niedobitki jej pierwotnych przeciwników nadal atakowały.
- To zmowa! - krzyknął Armand do ojca. - Zmówili się z piratami!
- Widzę! - brzmiała odpowiedź. - Zostać na miejscach, gnojki, umrzemy godnie, na morzu!
Sterowce zaczęły zrzuty. Zrzucano wszystko, co było dość ciężkie, aby z tej wysokości przebić wszystko, na co tylko spadło. Kotwice, zniszczone armaty, byle kawał żelastwa. Po chwili na dno szły niemal wszystkie okręty Arossy.

Armand odsyłał wszystkich do ucieczki, choć nie miała ona szans. Nikt nie uciekał. Piraci przeszli do abordażu. Ostatnia okazja, żeby chronić swojego honoru, to walka w tej chwili. Miecze, szable, pistolety, krzyki marynarzy. Wszystko nosiło się echem w głowie młodzieńca. Jego pierwszy statek, pierwsza walka. Nie mógł uwierzyć, że teraz zginie.

Nie pamiętał walki. Kolejnym momentem, jaki żył w jego pamięci było przeniesienie ocalałych na największy z pirackich okrętów. Wszystkim jeńcom kazano klęknąć, następnie strzelano każdemu w głowę. Jeden po drugim padali na ziemię. Armand był ostatni w kolejce. Jego ojca tam nie było, już dawno nie żył.

Zamknął oczy, czekając na swoją kolej, ale ktoś go szarpnął. Któryś próbował uciec. Na chwilę po tym na całym statku panowała wrzawa. Ostatni zryw w obronie życia - on również wstał i zaczął biec. Bez troski o cokolwiek wskoczył do morza. Skrępowane ręce mu niczego nie ułatwiały.

Wziął kilka głębokich wdechów, gdy tylko wypłynął na powierzchnię. Wciąż byli w zatoce! Resztkami sił szarpał się, by uwolnić ręce z więzów. Kiedy odzyskał władzę w górnych kończynach, zaczął płynąć tak szybko, jak tylko potrafił do najbliższej plaży. Piraci świetnie się bawili, strzelając z okrętu do tych, którzy próbowali uciekać.

Jemu się udało. Kiedy tylko zbiegł na tyle, by być bezpiecznym dostrzegł, że został trafiony dwa razy, raz w nogę i raz plecy. Miał również zranione oko, zupełnie nie widział na to lewe. Nie miał siły biec, ani nawet iść. Obudził się kilka dni później w domu jakiejś znachorki. Nie dbał o to, kto go uratował. Kiedy tylko dał radę - zniknął. Wsiadł na pierwszy lepszy okręt i dostał się do Samudry.

Nie miał za co żyć, więc starał się pracować tam, gdzie czuł się najlepiej - na morzu. Pomagał przy połowach, czyścił okręty, reperował przecieki albo wymieniał żagle. Jedynym pocieszeniem było to, że zaczął odzyskiwać wzrok w lewym oku. Wraz z poprawą wzroku zaczęła go jednak prześladować twarz kapitana piratów, którego widział jako ostatniego, kiedy uciekał.

Pewnej nocy wybudził się, czując, że coś jest nie tak. Dawniej ranione oko powodowało przewidzenia. Zdawało mu się, że patrzy nim ktoś inny, widząc zupełnie co innego. Widział nim port Samudry tak, jakby widział go ktoś zawijający do jej doków. Do portu zawijał wtedy statek.

Ten, który zaatakował w zatoce. Może i ukrył banderę, ale Armand nie pomyliłby go z żadnym innym. Chcąc się upewnić, że jest na nim człowiek odpowiedzialny za śmierć jego ojca zszedł do portu. Czekał, aż ten stary, brodaty mężczyzna zejdzie z pokładu. Rozpoznał go od razu.

W nocy zakradł się na statek, zabił całą pozostałą na nim załogę i dostał się do ładowni. Rozsypał cały proch, jaki był na statku i poczekał do rana, kiedy okręt miał wypływać. Przy pomocy długiego lontu podpalił proch. Łajba rozprysnęła się na wszystkie strony, kiedy jej kapitan postawił na niej stopę. Zginęli wszyscy, którzy byli blisko statku.

Od tamtego czasu nie miewał problemów z lewym okiem. Jego dar ewoluował tak, że pozwalał patrzeć mu oczami, które nie należały do niego. Chciał spróbować życia od nowa, lecz gdziekolwiek się pojawiał, tam zmuszony był coraz bardziej popadać w bagno. Niedługo potem przyłączył się do Czarnych-Wiatrów, którzy swego czasu poszukiwali nowych twarzy. W ten sposób jest w gildii od ponad roku.

~ Wygląd ~

Krótka i smukła twarz, nieozdobiona kościami policzkowymi, ani dołeczkami przy uśmiechu. Jego oczy mają obydwa inne kolory. Jedno jest błękitne, drugie zaś zielone. Pewna wiedźma powiedziała mu, że jedno z nich wyraża nadzieję, a drugie wiarę, lecz nie wyjaśniła w co. Jego brwi mają kolor kasztanu, przez co są dużo ciemniejsze od włosów na głowie, które znowu barwę mają jasnego blondu. Ma około 175 centymetrów wzrostu, przy posturze szczupłej i z widoczną muskulaturą. Waży około 70 kilogramów.

~ Zdolności ~

~ walka ~

Armand potrafi świetnie posługiwać się lekkimi, jednoręcznymi ostrzami. Jednakowo wprawnie posługuje się mieczami, jak i krótkimi, świetnymi do cichych zabójstw nożami. W sytuacjach tego wymagających potrafi także użyć broni palnej. Jego prawe oko widzi nadal bardzo dobrze, więc celowanie nie sprawia mu trudności. Kiepsko walczy bez broni.

~ magia ~

Jego zdolności magiczne uaktywniły się wraz ze śmiercią jego ojca i okaleczenia lewego oka Armanda. Dość szybko nauczył się kontrolować nowy talent, który pozwala mu patrzeć czyimiś oczami tak, jakby patrzył własnymi. Od tamtej pory nie odkrył żadnych innych, magicznych talentów.

~ pozostałe ~

Armand potrafi dowodzić flotą i jest świetnym kapitanem, co chyba nie dziwi, skoro wychował się na morzu. Potrafi prowadzić bitwy morskie i wie, jak należy dbać o statek. Swego czasu zajmował się także sporządzaniem map.

~ Charakter ~

Armand jest racjonalistą, co mocno przekłada się na jego relacje z innymi. Dobiera przyjaciół tak, aby jak najbardziej mu się to opłacało. Zawsze najpierw ustala korzyści wynikające z danej decyzji, a dopiero potem ją podejmuje. Oczywiście zdarza mu się działać bez namysłu i spontanicznie, ale takie sytuacje są u niego w mniejszości. Jest oschły i zimny wobec nieznajomych i osób, których nie szanuje, jednak często się uśmiecha i potrafi kochać osoby, które w jego oczach na to zasługują.

~ Ciekawostki ~

• Kiedy miał 14 lat, miał wziąć ślub z jedną z córek pewnego bogacza. Ślub miał być zapłatą za wynajęcie floty Arossy do ochrony statków handlowych, transportujących złoto. Armand jednak uciekł na dzień przed planowanym ślubem i wrócił do ojca.
• Armand nigdy się nie zakochał.
• Jako dziecko wołano na niego Rossa, czyli Róża.
• Walki mieczem nie nauczył go ojciec. Nauczył go tego potajemnie jeden z jeńców, których miał na swoim okręcie kapitan Arossa. Codziennie ćwiczyli w ładowni, której Armand często pilnował, a w której zamykano jeńców. Armand uwolnił go w zamian.