Demitra

Demitra Anemone 

18 lat | 20 maja

Opis wyglądu

  Demitra jest dość szczupłą osobą, ma 170cm wzrostu i waży 60kg, jednak wygląda na nieco mniej. Wyraźne wcięcie w tali, zaokrąglony biust i wyprostowana sylwetka. Często można ją spotkać w dziwnych pozycjach, a 'la "człowiek pająk". Włosy dziewczyny sięgają za łopatki, są proste i czarne jak węgiel. Oczy ma specyficzne. Nie zależnie od pory dnia, zawsze widoczne są błękitne tęczówki, jedynie lekko ciemnieją w późniejszych porach.

Szczególne znaki: blizna na prawym oku, jest długa, jednak dość niewielka, zadana sztyletem. 

Zdolności

- bojowe: Demitra posługuje się dwoma dłuższymi sztyletami, które nosi po bokach. Włada nimi perfekcyjnie, zawdzięcza to niezwykłej giętkości i zwinności. Poza tym posiada kuszę, jednak zabiera ją na wybrane zadania. Przy nodze, za skórzaną przepaską schowany jest nóż, którym również dobrze włada, uwielbia nim rzucać. W miarę dobrze posługuje się lekką bronią, ciężkiej się nie tyka, nie ma o niej pojęcia.

- magiczne: prawdę mówiąc nie posiada żadnych wielkich zdolności magicznych, niczym nie włada. Jedyne co w niej magiczne to oczy i fakt, że jest odporna na ogień i wszelkie pokrewne mu substancje. Poza tym umie wspinać się na pionowe ściany, wejdzie wszędzie, nie wie czy to zasługa magii, ale od dziecka posiada tą zdolność.

- ogólne: dziewczyna świetnie rysuje, nie ważne czy krajobrazy, czy portrety, wszystko jej wychodzi, często można ją spotkać z małym szkicownikiem. Oprócz tego ogólny talent manualny, umie dużo zrobić własnoręcznie (zrobiła sama swoją kuszę). Kilka razy usłyszała też, że ma ładny głos.

Historia

   Demitra wychowała się w niewielkiej wiosce. Czy urodziła się tam? Tego już sama nie jest pewna. Dzieciństwo dziewczyny było dosyć normalne, miała obojga rodziców, przyjaciół i swoje miejsce w świecie. W wiosce była bardzo lubiana, wyróżniała się wśród innych. Największą fascynację budziły jej oczy, jednak o dziwo były pozytywnie odbierane. Oprócz tego wyróżniała ją niezwykła pojętność, bardzo szybko się uczyła. Nie zachowywała się jak typowa dziewczyna. Uwielbiała wspinacz, co zostało jej do dzisiaj. Chodziła z ojcem do pracy, był miejscową złotą rączką, to on popchnął ją do rozwijania talentu manualnego. Biegała za starszymi chłopakami chcąc toczyć z nimi pojedynki, udało się jej nawet wkupić w grono starszaków, czego wiele dzieciaków jej zazdrościło. Na jej dziecięcy rozumek miała życie idealne. Jednak pewnego dnia wszystko się zmieniło, było to w 7-me urodziny Demi. Kiedy wydurniała się ze swoją paczką przy strumyku, nagle przybiegło kilku dorosłych i z paniką w oczach kazali się im schować. Wszyscy rozbiegli się z popłochu. Demitra, wraz z dwójką innych dzieci, ukryła się w zbudowanym przez jej ojca schronie. Mieli widok na wioskę, jednak szanse na zobaczenie ich były niewielkie. Podczas pobytu w kryjówce cała trójka złożyła sobie obietnicę, że choćby nie wiadomo co nikt ich nie rozdzieli. Rozległy się hałasy, po chwili wioska stała w płomieniach, a miedzy nimi biegali ludzie i konie. Na koniach siedzieli najeźdźcy, wybijali wszystkich, jak popadnie. Demitra przyglądała się wszystkiemu z przerażeniem, ale i z lekką fascynacją. Nagle zauważyła, że jej rodzice wyprowadzani są z domu i wsadzani na konie. Chciała wybiec, jednak Josh, chłopak, z którym siedziała w kryjówce złapał ją za rękę i nie pozwolił iść. Dziewczyna zaczęła awanturę, jednak do Josha dołączyła druga dziewczynka, naciskała, aby Demitra została z nimi. Tak też się stało. Po chwili wszystko umilkło, najazd dobiegł końca. Dzieciaki wyszły z kryjówki.

- Trzeba im pomóc - wyszeptała Dem, patrząc tam, gdzie ostatnio widziała rodziców. Jednak nie usłyszała odpowiedzi. Do pozostałych dzieciaków podbiegli rodzice, chwycili ich za ręce i zaczęli gdzieś ciągnąć. Każdy w swoją stronę, przy okazji w stronę dziewczynki rzucane były dziwne spojrzenia.

- Trzeba pomóc moim rodzicom, zabrali ich - uświadomiła zbliżającym się dorosłym, Nikt jej jednak nie słuchał. Odwróciła się więc do przyjaciół z kryjówki. 

- A przysięga? - zapytała, widząc jak się oddalają.

- Przepraszam, siła wyższa - odpowiedział Josh zerkając na swojego ojca. Druga dziewczynka nic nie powiedziała, nawet nie odwróciła głowy. Wtedy właśnie w Dem narodziła się nieufność. Zostawili ją. Ruszyła w samotną wyprawę za oprawcami. Jakimś cudem trafiła na ich obóz. Jej rodzice tkwili zakneblowani i związani pod jednym z drzew. Dookoła chodzili ludzie w zbrojach, zaatakowali kolejną wioskę i właśnie układali zwłoki wieśniaków na stosie. Dziewczynka zakradła się do rodziców, którzy strasznie spanikowali na jej widok, kręcili głowami i próbowali coś mówić.

- Zaraz was uwolnię - wyszeptała mała próbując rozwiązać im ręce.

- Mówisz? - usłyszała nagle za plecami nie przyjemny śmiech. Jeden z mężczyzn złapał ją za włosy i przytargał do innego faceta, który siedział na czarnym koniu. Demitra nawet nie pisnęła, kiedy ten ja prowadził.

- Twarda sztuka - zaśmiał się ten na koniu. - Ładne ma oczka, można dać ją na kurwę - dodał schodząc z konia nadal wesoły. Kilka osób dookoła również się zaśmiało. Jednak podbiegł do nich jeszcze jeden mężczyzna.

- Panie to tylko dziecko - chwycił małą za ramie, jednak zaraz dostał po łapach od swojego pana, który nachylił się nad dziewczynką.

- No właśnie, ja bym chętnie słyszał ten cieniutki głosik pod sobą - dodał z obrzydliwym uśmiechem i złapał Demi za brodę. Na reakcję nie musiał długo czekać, dziewczynka splunęła mu w twarz. Nastała cisza. Twarz jego spoważniała, starł ślinę.

- Wrzucić dziwkę na stos, niech spłonie - dodał krótko.

- Ależ Panie! 

- Milcz! Wykonać, albo i ty spłoniesz - wydarł się na swojego podwładnego. Demi nie spuszczała zimnego wzroku z "Pana". - Ach, jeszcze jedno... - mężczyzna zatrzymał się i spojrzał na rodziców małej. - Skrócić o łeb.

- Nie! - krzyknęła Dem i spojrzała na rodziców, do oczu automatycznie napłynęły łzy. Kilka spojrzeń powędrowało na skazanych. Wyrok wykonano, a po policzkach dziewczynki popłynęły łzy. Padła na kolana i zaniemówiła. Nawet nie poczuła wrzucania na płonący stos. Dopiero gdy ubranie zaczęło płonąć, zauważyła, że coś się dzieje. Krzyczała połykana żywcem. Nie wie co było dalej. Obudziła się naga, na prochach ludzkich ciał. Ktoś okrył ją jakimś materiałem i wziął na ręce. Przed oczyma miała obraz twarzy "Pana". Tak trafiła do jednego z miasteczek. Ocalił ją pewien mężczyzna. Jednak nie przed ogniem, ten po prostu nie zrobił jej krzywdy. Mężczyzna nazywał się Olio, był łowcą głów. Zainteresowany jej przypadkiem, dokładnie przypadkiem nie spłonięcia, zajął się ją. Nauczył walczyć i pisać. Demitra po wydarzeniach w lesie przez 2 lata nic nie mówiła. Kiedyś odezwała się od tak.

- Dobra zupa - powiedziała. Ludzie mieszkający z nią osłupieli. Od tej pory mówiła już normalnie. Jednak stroniła od towarzystwa przez 3 lata . Dopiero w wieku 12 lat znormalniała, nauczyła się też czytać i nawiązywać znajomości. Jednak nie były one dla niej znaczące. Pierwsze zlecenie dostała w wieku 14 lat, zabijała bez skrupułów. Dostawała za to nocleg i jedzenia u Olio. W wieku 17 lat nastąpił przełom. Dostała zlecenie, zleceniodawcą okazał się "Pan". Wykonała dane jej zadanie, a przy odbiorze zapłaty zostawiła po sobie zwłoki klienta. Tego dnia nie wróciła do Olio, pieniądze zostawiła sobie i uciekła. Nie mogła wrócić, nie po tym jak zabiła zleceniodawce. Trafiła do Samudry, przez rok czasu zajmowała się drobnymi zleceniami, typu kradzieże. Jednak samotność zaczęła jej trochę doskwierać. Usłyszała o Bractwie Czarnych Wichrów i tak znalazła się przed jego bramą.

Charakter

   Nie stroni od towarzystwa, jednak czasem potrzebuje samotnych dni. Wesoła, wygadana, podobno pyskata i chamska. Sarkazm nie jest jej obcy. Szuka towarzystwa, nie przyjaciół. Otwarta, ale nieufna, zaczepna, czasem kokietka, a czasem wstydliwa. Cierpliwa, ciężko ją obrazić, nie obchodzi jej opinia innych. Stara się nie okazywać głębszych uczuć, bywa roztrzepana. Typ obserwatora. Ogólnie miła, puki okazujesz jej szacunek.

 Ciekawostki

- nigdy nie nadaje kolorów swoim rysunkom,

- nigdy z niczego nie spadła,

- uwielbia zwierzęta,

- bliznę na oku sama sobie zrobiła,

- zakrywa twarz tylko do zleceń, w kapturze też często nie chodzi,
- pod ubraniem nosi biały, dopasowany materiał, ma krótki rękaw, a nogawki zasłaniają biodra.
                                                                                                                              Służy jej za kolczugę.

[KP będzie zapewne ulegać drobnym zmianom.
Witam!
Zapraszam do wątków!]